Thursday, 10 August 2017
Tuesday, 28 February 2017
اوھان کي یار ساریوسین تہ دل جا درد اتھلي پیا،
اوھان کي یار ساریوسین تہ دل جا درد اتھلي پیا،
جي ماضي تي ویچاریوسین تہ دل جا درد اتھلي پیا،
اھي راھون، اھي رستا، جنین تي گڈ ھلیا ھئاسین،
تنین ڈي اج نھاریوسین تہ دل جا درد اتھلي پیا،
امیدن جي سھاري تي عمر "بخاري" گذاري پیو،
امیدن کي سمھاریوسین تہ دل جا درد اتھلي پیا..
جڏهن به ڪنهن ساحل تي
جڏهن به ڪنهن ساحل تي لهرون جي اچ وڃ ڏسين
ته منهنجون يادون نه وسارجان،
جڏهن به ڪنهن شهر جي شام ۾
آسمان تي پکين جون ٽوليون ڏسين
ته منهنجون ٻوليون نه وسارجان
۽ جڏهن به رات جا تارا توکي
منهنجي لڙڪن جي ياد ڏيهارين
ته نه روئجان
ڇو ته محبت تنهنجي مرڪ سان آ....
آئون اڃايل ڀِٽ ٿر جي
آئون اڃايل ڀِٽ ٿر جي،
تون ڀريل بَدلي برسات جي،
وڏ ڦڙي ٿي وسي جي پوين،
مان گلاب جيان ٽڙي پوان!
Wednesday, 22 February 2017
جي پنهنجو نور نچوئي ويا ۽ تُنهنجي جوت جلائي ويا
جي پنهنجو نور نچوئي ويا ۽ تُنهنجي جوت جلائي ويا
سي لڙڪ مٽيءَ ۾ لوئي ويا، پر ڇا ڇا موتي پائي ويا!
سي وڻ وڻ لوڏي واءُ ٿيا، سي پن پن ۾ پڙلاءُ ٿيا،
جن بن بن بين وڄائي ويا، جي تن من واري ڳائي ويا.
مون ڌرتي تنهنجا ڌڱ ڏٺا، مون تن جا لويل لڱ ڏٺا،
جن وڙهندي وڙهندي جان ڏني، سي وارا وير وڄائي ويا.
مون اڻ ٿيڻا انسان ڏٺا،مون سوريءَ تي سومان ڏٺا،
اي ڌرتي! ڇا ڇا ڪونڌر ها، جي پنهنجا ڪنڌ ڪپائي ويا!
مون ويندي تن جا پير ڏٺا، مون ڇاڇا مڙس مٿير ڏٺا!
جي ڪيئي سج اُڀاري ويا، جي ڪيئي سج سمائي ويا.
مون ڪاتيءَ هيٺيان ڪنڌ ڏٺا، مون ساڻا ساڻا سنڌ ڏٺآ،
مون ڇا ڇا مائيءَ لال ڏٺا، جي لوئيءَ لڄ بچائي ويا!
سي جيءَ جيارا ماڻهو ها، سي سڀ کان پيارا ماڻهو ها،
جن ساهه ڏئي، ويساهه ڏنو، جي دل ۾ دود دُکائي ويا.
ڪلهه رات مسافر آيا ها، جن پنهنجا جيءَ جلايا ها،
ٿي ڇاڇا ڄرُ ڪا ڄاڻ ڪري! هو ڪيڏا مچ مچائي ويا.
ڇا ڇا نه وسيهر ـ ونگ هيا! پر نانگاير نسنگ هيا!
جي تنهنجو روپ نکاري ويا، جي تنهنجي سيندڌ سجائي ويا.
ڇانعرا ها، ڇا نينهن هيا! هو مڙس هيا يا شينهن هيا!
جي ڏونگرـ ڏيل ڏڪائي ويا، گجگوڙ ڪري گرمائي ويا.
آ ڪنهن ڪنهن ماڻهوءَ منجهه مڻيا، پر مون کي اهڙا مڙس وڻيا،
جي سارو جڳ جرڪائي ويا، پر پنهنجو پاڻ ڀلائي ويا.
جن پاسو ورتو ڪوڙ ڪنان، هي مڙس نه ويندا مور منان،
جن واڪي واڪي وس ڪيا، جي سرو سچ ٻڌائي ويا.
جن پاسو ورتو ڪوڙ ڪنان، هي مڙس نه ويندا مور منان،
جن واڪي واڪي وس ڪيا، جي سارو سچ ٻڌائي ويا.
هو بادل بادل آيا ها، جن جل ٿل ڀال ڀلايا ها.
اي کيت کِڙو، اوشال ٽڙو! هو پنهنجا مينهن وسائي ويا.
ويا پريت ڏئي هو پاڻيارا، اڄ ڪينجهر تن جا ڪاڻيارا،
ڇا راڱا تن سان سان رُڃ ڪيا ، جي تنهنجي اُڃ اجهائي ويا!
هو پيار ـ پتنگا کامي ويا، ۽ ڪيڏو دور اُڏامي ويا !
پر تنهنجي منهنجي ڏيئي ۾ ، هو پنهنجي جوت سمائي ويا
اڄ ڇو هه انهن جا ڇوليءَ ۾ ، اڄ ٻول انهن جا ٻوليءَ ۾ ،
اي ڌرتي ؟ تنهنجي جهوليءَ ۾ جي سوريهه سيُس ڇپائي ويا.
هي چوٽيءَ چوٽيءَ تي مشعل! هي جهوليءَ جهوليءَ گل ڦل!
ويا سانول ڇا ڇا ارڏا ڪنڌ، اڏي! جي توکي ميندي لائي ويا.
هي برهه به ڪوئي بڙ آهي! ڇا جانٺي اُن جي جڙ آهي!
مون اُن ۾ ڪيئي ڏار ڏٺا، جي ڇانو ڪري، من ڀائي ويا.
اي آري! تنهنجي اُڍ هئي، پر ڏنگر ڏاڍو ڏاڍ ڪيا !
هي تنهنجا پيارا پيراها، جي پنهنجو پنڌ پڄائي ويا
ڪيئن تو کي ڪاري ٻاٽ مڃان، ٿي چڻنگ ڪري چمڪاٽ اڃان،
آٽم ٽم ٽم ٽم لاٽ اڃان، جا جوڳي ڪالهه جلائي ويا.
هيءَ جانِ ته اچڻي وڃڻي آ، پر مرندي مات نه مڃڻي آ ،
مون اهڙا سو سانو نت ڏٺا، جي پنهنجو هٺ هلائي ويا.
ڏس! باک ڀليري آئي آ، ڏس! سنڌ مٿان سرهائي آ!
ڇو تن جي لاءِ ”اياز“ رُنين، جي مارو ماڳ مٽائي ويا!
هٿين خالي اسين ظالم
هٿين خالي اسين ظالم سان لڙنداسين، لڙڻ ڏسجو
اميد آهي، يقين آهي ته کٽينداسين، کٽڻ ڏسجو
جبل ايندا اڳيان، جبل جا سينا ڏاري وجهنداسين
بحرحال اسين منزل ڏي وڌنداسين، وڌڻ ڏسجو
سون، بازار مان ڳنهي
سون، بازار مان ڳنهي وٺبو آ،فيض مرشد کان پني وٺبو آ،جو به سمجهو ته اوهان جو حق آ،حق مڙسي سان ڇني وٺبو آ،
رت کي لگي باھ
"رت کي لگي باھ رشتن کي ڇا ٿي و یو آھ..
"غیرن تي معیار ڪهڑي پنهنجن کي ڇا ٿي
و یو آھ.
"مسڪرائي ملندا ھئا جي محبتي،
اج انھن کي ڇا تھی ویو آھ..
"ڪنھن ڪنھن جون
ڪند ین شڪایتون اي طالب المولا .
تون دشمنن کي ڇڏي ڏي...
ڈس سڄٹن کي ڇا ٿي ویو آھ..
وجن جھڑو حسن
وجن جھڑو حسن تنھنجو مینھوگی جی مگی وانگر
اسانکی ویڑھ وارن م ڈگھی نیری سگی وانگر
سمبارا کیتریون سند" جون نچن تھیون ناچٹیون مون م
دراوڑ سان رکی دل مون مٹیء جی دل لگیء وانگر
جي تون اچين ته منهنجي
جي تون اچين ته منهنجي محفل مچي پوي ...
دل هيءَ دردن وري جهومي نچي پوي .....
آه شهر ۾ پچار ته ” استاد “ ٿو مري ...
جي سونهن ساٿ ڏي ته ”بخاري ” بچي پوي ...
نقش تنھنجي مرڪ
نقش تنھنجي مرڪ جو ڪنھن ۾ ڏسي روئي ڏنم
بي خودي م نام تنھنجو ائين پُڇي روئي ڏنم
مون چيو محبوب ھوندو بس ڪيم سجدا مگر
بدقسمتي سان ھُو نڪتو اجنبي روئي ڏنم،،
لاش عبدالروف جو لَٽڻ ڪانڌي جڏھن راھي ٿيا
آئين نه تون آئي جڏھن تنھنجي گلي روئي ڏنم
""ســــھــــٹـــا""
منھنجی خاموشی کی کڈھن بہ بیوفائی جو داغ نہ ڈجان
""ســــھــــٹـــا""
کجھ سور اھڑا ھوندا آھن جیکو دل ئی دل مین رھجی ویندا آھن
پراون كي پنهنجو
پراون كي پنهنجو
بنائي ڪون سگهبو
بنائي ڪون سگهبو
ويل وقت واپس
ورائي ڪون سگهبو
ورائي ڪون سگهبو
هي دنيا هي دولت ناهي
ڪنھن ڪم جي
ڪنھن ڪم جي
وارئ سان گهر كي
بنائي ڪون سگهبو
بنائي ڪون سگهبو
ستارن جي محبت تہ
چنڊ سان آهي
چنڊ سان آهي
پر سج كي چنڊ سان
ملائي ڪون سگهبو
ملائي ڪون سگهبو
او "استاد" نصيبن م
غم ئي غم لكيل آهن
غم ئي غم لكيل آهن
جو قسمت م آهي تنھن
كي مٹائي ڪون سگھبو..
كي مٹائي ڪون سگھبو..
ڪڏھن مریض محبت جا
ڪڏھن مریض محبت جا
ڪڏھن پاٹ طبیب ،
ڪڏھن گوڙھا گاڙیون جگ م،
ڪڏھن روئیندڙ کلایون رقیب،
ڪڏھن خوابن م میلا محبت جا
ڪڏھن جدائي نصیب،
اسان فقیرن جو عجیب ،
جیئٹ ھن جھان م...!
"شاه صاحب"......."......''
جواني ڪٿي
جواني ڪٿي ٿي جفائون ڪٿي ٿي
اُھي دل فريبي ادائون ڪٿي ٿي
کڻي حُسن جي فوج حملا ڪندو ھئين
اُھي انگل آرا ارڏيون ، اَنائون ڪٿي ٿي
زندگي برباد
زندگي برباد آ آباد ٻيو ڪھڙو ڪندو
توسوا ناشاد دل شاد ٻيو ڪھڙو ڪندو
قرب جو قيدي ھتي حافظ ھجر ۾ ٿو مري
چءُ پرين توسوآ ڀلا آ زاد ٻيو ڪھڙو ڪندو
گهڻو ئي آزمايو
گهڻو ئي آزمايو ٿي اڃآ به آزمائي ڏس
شھيدِناز آ حاظر ڀلي خنجر ھلائي ڏس
ستائڻ ٿو روا سمجھين ستم آ برچشم مونتي
ستايو ٿي اڃا ٿورو ته ٻيھر به ستائي ڏس
ٻڌان تنھنجو نه مان پھچان نٿو ائين ٿي سگھي “حافظ
ڀلي تون راھ روڪڻ لئي سمندر به وھائي ڏس
عشق ڪھڙو امیرن
عشق ڪھڙو امیرن جو جنھن جو پئسن سان پیار
واھ محبت مسڪینن جی جیڪي بسم اللہ چون بار بار
دولت وارن جي در تي بیھٹ آھي بیڪار
جي پل پل چاھین پیار تہ گڏ گذارج غریبن سان
عجب آهي زماني جا اهي اطوار مٽجي ويا
عجب آهي زماني جا اهي اطوار مٽجي ويا؛
و_ڏا سردار مٽجي ويا ، وڏا ڀوتار مٽجي ويا.
اهواخلاق ، اها الفت ، اها تهذيب ڪانهي ڪا؛
غريبن ۾ اڃان ڪجهه آهي پر زردار مٽجي ويا.
ويو ويچارو سچ گم ٿي رڳو ئي ڪچ وڪامي ٿو؛
لڏي ويا وِير واپاري خود واپار مٽجي ويا.
پِتل کي سون سمجهن ٿا ، چون ٿا هيرو شيشي کي؛
ڏسو ڇا ٿي ويو هڪدم جو سڀ وينجهار مٽجي ويا.
نه عزت هاڻ اشرافت جي محفوظ آهي اي يارو؛
وڏن تي ڇا ميار آهي جو ننڍڙا ٻار مٽجي ويا.
جي ليلا اڄ هجي ها ، ور مٽي ها ڪين مڻين تي؛
قسم رب جو ته هيرن جا اڄوڪا هار مٽجي ويا.
پرا ون تي ڀلا ڪهڙيون ميارون ”طالب المولى“؛
هو ننڍپڻ جا ئي ساٿي نيٺ ڪارا وار مٽجي ويا
رات آئی وئی تون نہ آئین
شیخ ایاز]
رات آئی وئی تون نہ آئین کهی ماک م میندرا کاک روئندی رهی
مینهن موٹی ویا ڈینهن ابهری لتها تون نہ آهین پرین وه لگی تهی رهی
سانورا تو سوا چهانورا چها کیان لوء تنهنجی لدی لوء لگندی رهی
او وجان مان وجان کیئن بهیرو بهجان سج وندو لهی پیر ویندا ڈهی
کنهن بہ اورار بیهی نہ پاتو پرین تون نہ میهار آهین نہ تو وٹ مهی
کو یاد کندی ئی وسری ویو
کو یاد کندی ئی وسری ویو
کو وسری وسری یاد رھیو
کو پیار ڈیندی ئی وسری ویو
کو درد ڈیندی ئی یاد رھیو
بس یاد اچی ماضی ویو
وقت ھو کو گذری ویو
کنھن محفل مان کو نکری ویو
وقت کان ئی اگ گذری ویو
ھو ھر نئین سج جو پوجاری ھو
کنھن بئی جی متھان بس ابھری ویو
استاد بخاری
خوشی انھن جی کھڑی
خوشی انھن جی کھڑی جن جا وچھڑیا یار وتن
دل م دردن جا دونھان اکیون روز روئن
خوشیون اھی کن جیکی ملن روز محبوبن سان
عشق جنھنجی اندر م سی
عشق جنھنجی اندر م سی سکیا کین سمھن
راتو ڈینھان جاگیو پیا دلبر جون راھون ڈسن
سی چریا پیا سڈجن جیکی روئن تھا ادھ رات جو
راتو ڈینھان جاگیو پیا دلبر جون راھون ڈسن
سی چریا پیا سڈجن جیکی روئن تھا ادھ رات جو
کڈھن رات جی اونداھی
کڈھن رات جی اونداھی کڈھن چمکندڑ چنڈ آ زندگی
کڈھن ماء حیات مھربان کڈھن ظالم آ زندگی
کڈھن زھر جو پیالو کڈھن آب زم زم آ زندگی
کڈھن پیارو گلشن کڈھن کانڈیری جو وٹ آ زندگی
کڈھن روشن صبح کڈھن کاری رات آ زندگی
کڈھن اک جو گوڑھو کڈھن معشوق جی ادا آ زندگی
تو اکین جی
تو اکین جی وطن کی رکیو بند مون لاء ،
مون تہ تنهنجی اکین م رهٹ تهی گهریو،
تو هوا جیئن همیشا رکیا ویر مون سان،
مون تہ هر روز تو م رهٹ تهی گهریو،
تون تہ هلندی ئی هتڑو چهڈائی وئین،
مون تہ تنهنجی بانهن م مرٹ تهی گهریو.
Tuesday, 21 February 2017
تنهنجي منهنجي نظر ۾
تنهنجي منهنجي نظر ۾،
بس ايترو ئي فرق هو،
تون وقت گذارڻ پئي چاهيو ۽ آئون زندگي..
Friday, 17 February 2017
Subscribe to:
Posts (Atom)
